Güzel günler, güneşli günler.
Ülkemin denizi mavi, ormanı yeşil.
Güneşi sarı-kırmızıdır.
Güzel günlerin hayalini çizdim.
Güneşli günlerin de.
Renkli kalem kullanmadan.

Özgür kuşları var ülkemin,
Bir de tutsak paşaları.
Terörü var baş belası,
Ve sürgün bölgeleri.
Ülkemin her köşesinde onurlu insanlar var.
Her köşesinde emekçiler.
Ülkemin dağlarında yaban geyikleri,
Ovasında elleri nasırlı tarım işçileri var.
Güzel günlerin hayalini çizdim, 
Güzel insanların da,
Renkli kalem kullanmadan.

Başkentin sokaklarında patlayan bombaları çizdim,
Babasız kalan çocukları,
Çocukları ölen babaları çizdim.
Türkülerimizi çizdim, ağıtlarımızı da.
Renkli kalem kullanmadan.

Ülkemin güzel şehirlerini çizdim.
Sivas'ın otelini,
Maraş’ın sokaklarını, Çorum'u
Ve Kırşehir’in kitap evini çizdim.
Renkli kalem kullanmadan.

Karne alamayan çocukları var ülkemin,
Değeri olmayan öğretmeni,
Bir de dayak yiyen doktorları var.
Yeşil milyonları sayan, fabrikatörleri.
Ve para için, bedenini satan fakülte öğrencileri var.
Mendil satan çocukları çizdim.
Bir de rotası olmayan gençliği.
Renkli kalem kullanmadan

Şişli Meydanını çizdim, Diyarbakır zindanlarını.
Ulucanları çizdim.
Ülkemin işsizlerini,
Çocuk gelinlerini, tecavüzleri çizdim.
Ve ülkemin kömür madenlerini çizdim, maden işçilerini de.
Renkli kaleme gerek duymadan.

Yine de;

Güzel günler göreceğiz çocuklar.
Güzel günler, güneşli günler.